ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ ΞΥΛΟΥ-ΕΛΛΕΙΨΗ ΜΕΤΡΩΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ

Μετά από σχεδόν τρεις μήνες που έμειναν κλειστά όλα τα σχολεία, η εστίαση και το λιανεμπόριο, μετά από αλλεπάλληλους περιορισμούς μετακινήσεων, απαγορεύσεις κυκλοφορίας και αυστηρά κατά τόπους lockdown, η διάδοση του κορονοϊού συνεχίζεται, με την ανησυχία για ένα τρίτο κύμα να μεγαλώνει.

Αντί όμως η κυβέρνηση να επιβάλει μέτρα εκεί που πραγματικά υπάρχει το πρόβλημα, δηλαδή στους μεγάλους χώρους δουλειάς, όπως εργοστάσια, αποθήκες, σούπερ μάρκετ, εργοτάξια κ.λπ., εξακολουθεί να «σφυρίζει αδιάφορα» απέναντι στις διεκδικήσεις και προπάντων τις καταγγελίες εργαζομένων και συνδικάτων.

Ενώ δηλαδή ο «ελέφαντας στο δωμάτιο» κάνει όλο και πιο εμφατική την παρουσία του, ειδικά σε βιομηχανικές ζώνες όπως η Βιομηχανική περιοχή στην Σίνδο, Καλοχώρι, Θέρμη, Λιτή, Λαγυνά, κ.α., οι κρατικοί ελεγκτικοί μηχανισμοί, κυβέρνηση και ΜΜΕ επιμένουν να ψάχνουν την «πηγή» της διασποράς αλλού (στη «χαλάρωση» της ατομικής ευθύνης, στις βόλτες σε ανοιχτούς χώρους κ.λπ.). Αυτή η ιδιότυπη «ομερτά» στην πραγματικότητα περιφρουρεί τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, αφού τους εξασφαλίζει ασυλία στη μη τήρηση των αναγκαίων μέτρων προστασίας σε χώρους δουλειάς, τα οποία κράτος και εργοδοσία αντιμετωπίζουν ως «κόστος». Αυτό δείχνει και η επιλογή του κρατικού μηχανισμού να μην μπαίνει στους χώρους δουλειάς για μαζικά τεστ και ιχνηλατήσεις, να μην παίρνει κανένα ουσιαστικό μέτρο, παρά τις σοβαρές καταγγελίες του συνδικάτου μας  για τη μετατροπή των εργοστασίων και άλλων χώρων σε εστίες υπερμετάδοσης.

Και όσο οι κάτοικοι σ’ αυτές τις περιοχές αναρωτιούνται γιατί η πανδημία δεν υποχωρεί, παρά το γεγονός ότι οι ίδιοι κλείνονται στα σπίτια τους και αγκομαχούν να επιβιώσουν, η εργοδοσία ξεσαλώνει ακριβώς δίπλα τους, με την ανοχή του κράτους: Δεν εξασφαλίζει την τήρηση αποστάσεων και την παροχή ατομικών μέσων προστασίας, καλεί εργάτες να πάνε για δουλειά ακόμα και με ύποπτα συμπτώματα, δεν δίνει άδειες ειδικού σκοπού, δεν ιχνηλατεί και δεν παίρνει καθολικά μέτρα όταν εμφανιστεί κάποιο κρούσμα.

Πλευρά της ίδιας κατάστασης είναι και η υποστελέχωση των όποιων ελεγκτικών μηχανισμών έχουν απομείνει. Για παράδειγμα, στη Δυτική Θεσσαλονίκη των εκατοντάδων βιομηχανικών και άλλων εγκαταστάσεων, με τον κορονοϊό να κάνει θραύση, ενσωματώνουν τμήματα επιθεωρήσεων εργασίας, χωρίς ελέγχους σε χώρους εργασίας για την Υγεία και την Ασφάλεια των εργαζομένων και χώρους δουλειάς για τήρηση των μέτρων!

Χώρια που σύμφωνα με όσα λένε οι ίδιοι οι ελεγκτές, η Επιθεώρηση Εργασίας δεν ενημερώνεται από τον ΕΟΔΥ για τυχόν συρροές κρουσμάτων ή για μεμονωμένα κρούσματα σε εργασιακούς χώρους, οπότε δεν γίνονται ούτε στοχευμένοι έλεγχοι για την τήρηση των μέτρων προστασίας!

Με τον τρόπο αυτό, η «ασυλία» που παρέχει το κράτος στην εργοδοσία, για τη διαχείριση της πανδημίας με το μικρότερο δυνατό κόστος, «κουμπώνει» με τις εργασιακές σχέσεις – λάστιχο, με την εντατικοποίηση και την εξουθένωση μέσα στους χώρους δουλειάς, με τα άλλα μέτρα στήριξης της κερδοφορίας της. «Κουμπώνει» όμως και με το «πάστωμα» των εργαζομένων και του λαού στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, με τις τεράστιες ελλείψεις στο σύστημα της Υγείας, συνολικά με την πολιτική που ζυγίζει τις λαϊκές ανάγκες στην πλάστιγγα του «κόστους – οφέλους» για τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Όλα αυτά δεν είναι βέβαια αποτέλεσμα αστοχίας, ούτε «αβλεψίας» της κυβέρνησης. Είναι αποτέλεσμα της στρατηγικής του κεφαλαίου, όλων των κυβερνήσεων και της ΕΕ.

Θυμίζουμε ότι στο πρώτο κύμα της πανδημίας και ενώ ήταν σε εξέλιξη η εκατόμβη νεκρών στις βιομηχανικές πόλεις του ιταλικού βορρά, η ΕΕ αποφάσιζε ότι ο δείκτης επικινδυνότητας από τον κορονοϊό για τους εργαζόμενους είναι χαμηλός, δίνοντας το «πράσινο φως» σε κυβερνήσεις και εργοδοσία να αγνοούν τα αναγκαία μέτρα και έτσι να μετατρέπονται σε υγειονομικές βόμβες οι χώροι δουλειάς.

Γι’ αυτό, κάθε μέρα που περνάει κάνει ακόμα πιο αναγκαία την κλιμάκωση της πάλης από τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα για άμεσα μέτρα προστασίας σε κάθε χώρο δουλειάς. Για να πάρουν απάντηση η εργοδοτική ασυδοσία και η κάλυψη που της παρέχουν η κυβέρνηση και τα αστικά κόμματα, η ΕΕ. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ευθύνη που έχουν οι εργαζόμενοι για την προστασία της ζωής, της υγείας και των δικαιωμάτων τους.